Hoe ik mezelf stap voor stap leer accepteren zoals ik ben

Mezelf accepteren zoals ik ben, voelt als een wandeltocht door een moeras. Met iedere stap die ik zet, word ik weer vastgezogen in zelftwijfel. En langzaam maar zeker kan ik mezelf loswringen, mijn voet uit het moeras trekken en die specifieke plek achter me laten. Om vervolgens een meter verder weer vastgezogen te worden.

Het is natuurlijk waar dat de meeste mensen het moeilijk vinden om zichzelf te accepteren zoals ze zijn. Verbijsterend als je erover nadenkt – we zijn nu eenmaal wie we zijn. Meer zelfs: we zijn de enige persoon waar we ons hele leven aan “vast” zitten. We kunnen eindeloos wensen, hopen en onszelf voor de gek houden, maar het verandert niets aan de realiteit. Het is wat het is en we zijn wie we zijn.

Ook ik word dus wel eens meegezogen in zelftwijfel maar ik kom langzaam maar zeker vooruit in kleine stapjes. Zoals Tyra Banks zegt: “Selflove has very little to do with how you feel about your outer self. It’s about accepting all of yourself.” In deze blogpost deel ik hoe ik mijzelf heb leren accepteren.

Kan je jezelf leren accepteren?

Zelfacceptatie is heel rustgevend. Ik durf zelfs zeggen dat door mijn chronische auto-immuunziekte te accepteren, ik mezelf op het helende pad heb gezet. Al beweer ik niet dat zelfacceptatie het makkelijkste is wat ik ooit heb ondernomen. Het proces waarin ik mezelf leer accepteren is nog lang niet voltooid, maar het voel veel lichter dan voordien, en die stapjes zijn mijn kracht en mijn groei.

Het onder ogen zien van die realiteit is niet altijd makkelijk. Zelfacceptatie wordt pas makkelijker als je al een eindje op weg bent. Ik begin nu eindelijk te merken hoe de tocht door het moeras mijn leven beter maakt. Achter me ligt het verwarrende woud van zelfdeceptie, schaamte en zelftwijfel. In de verte zie ik een prachtig groen bos, vol met fladderende vogels. Het goede leven, zonder onnodige stress of schaamte. Een leven dat is gebaseerd op kalmte, liefde, acceptatie en vertrouwen. Ik geraak er wel, maar ik moet gewoon nog even doorstappen.

Hoe ik mijn buik niet kon aanvaarden

Ik heb een bollere buik dan pakweg de meesten. Altijd al gehad. Het is ooit meer geweest, dat buikvet, maar het is ook veel minder geweest (een paar maanden Nepal doen wonderen). Maar echt afgetraind ben ik nooit geweest.

De meeste mensen om me heen zijn het niet met me eens. Zij beschouwen me als slank, maar ik zag het nooit zo. Ik zag vooral wat er weg moest (die buik!). Ik schaamde me voor m’n vetrol, want ik vond dat ik hem niet mocht hebben. Ik geef anderen advies over hoe ze gezonder kunnen leven en een yogaleven creëren. En hoewel ik behoorlijk gezond leef, heb ik geen strak afgetraind lichaam. Ik ben niet het clichébeeld van de ranke yogajuf.

Nu weet ik ook wel dat die twee niet hetzelfde zijn. Als je gezond eet, krijg je het lichaam dat bij jou past. Ik heb absoluut geen overgewicht en ben volgens alle standaarden (die ik persoonlijk een beetje van de pot gerukt vind) slank en gezond. Maar het lichaam dat bij mij past, is niet per definitie het lichaam dat ik mooi vind.

Ik legde de lat hoog voor mezelf. Tegelijkertijd ben ik momenteel niet bereid om te doen wat nodig is om te voldoen aan mijn eigen verwachtingen (bijna dagelijks trainen plus een strenger eetpatroon). Ik schaamde me voor m’n lijf en m’n luiheid.

Tot ik besliste om daarmee te stoppen, want wat een onzin!

Vet of geen vet: het is wat het is. Ik kan ertegen vechten maar dat kost me dan pakken eindeloze energie (die ik ook wel voor andere dingen kan gebruiken). Ik kan het ook accepteren. Misschien ga ik ooit wel wat meer trainen, misschien ook niet. Maar nu is het goed zoals het is en mag het zijn zoals het is.

Hoe fijn is dat?

Perfect imperfect

Jaren geleden las ik de boeken van Brené Brown over de kracht van imperfectie, kwetsbaarheid en fouten durven maken. Terwijl je het leest, klinkt het allemaal heel logisch. En dan gaat het leven verder en lijkt er weinig te veranderen. Zo’n boek lezen is nu eenmaal niet hetzelfde als je complete kijk op jezelf veranderen.

Dat kost tijd, aandacht, zelfliefde[1]  en moed. Die dingen hebben we doorgaans niet in overvloed. Dus blijkt de vooruitgang door het moeras gestaag. Stukje bij beetje gooi ik de verhalen die ik mezelf vertel overboord, wordt mijn rugzak lichter en leer ik de realiteit omarmen.

Hoe ik dat aanpak? Door te mediteren[2]  , te schrijven in mijn journal, te lezen, te leven, en te reflecteren. Dit laatste, dat reflecteren, wil niet zeggen dat je ligt te piekeren, maar dat je de dingen bewust vanuit een ander oogpunt bekijkt. Wat me helpt is mezelf af te vragen: “hoe zou mijn beste vriendin naar die situatie kijken? Hoe zou zij ermee omgaan?” Neem iemand waar je naar opkijkt, waar je veel van leert.

Ik denk dat ze dit bedoelen met volwassen worden: jezelf steeds beter leren kennen, leren begrijpen, en accepteren en omarmen wat je tegenkomt. En ik begrijp waarom veel mensen ergens onderweg blijven hangen – want Netflix is een stuk aantrekkelijker dan dat moeras van zelfacceptatie.

Wat ik geleerd heb op mijn weg naar zelfacceptatie

Ik ben imperfect. En tegelijkertijd helemaal goed zoals ik ben.
Terwijl ik worstel met dat gevoel van “niet goed genoeg te zijn”, realiseer ik me steeds meer dat mijn onzekerheden en schaamtes OK zijn. Niets om me voor te schamen, niets om me schuldig over te voelen. Ik hoef ze niet weg te drukken of te veranderen. Ik kan ze gewoon accepteren. En het is juist de acceptatie die ervoor zorgt dat ze wegsmelten. De simpele realisatie dat ik goed genoeg ben – precies zoals ik ben – verandert alles!

Het is goed zoals het is.

Zoals een boom in de herfst zachtjes haar bladeren één voor één loslaat, zo neem ik afscheid van mijn oude wensen, verhalen en dromen over mezelf. Ik hoef niet anders te zijn. Ik hoef niet te veranderen om goedkeuring te krijgen van wie dan ook. Ik hoef mijn waarde niet te bewijzen. Ik mag beseffen dat ik al waardevol ben. Ook als ik niet slank, perfect, succesvol en fantastisch ben.

Ik ben goed zoals ik ben. In al mijn menselijkheid. In al mijn gewoonheid. In alles wat mij bijzonder maakt. Het is wat het is, en weerstand bieden heeft geen zin. Het enige wat ik kan doen, is mezelf omarmen. Mezelf niet zien als een huis dat ik helemaal zelf kan ontwerpen. Maar als een boom die groeit naar volwassenheid: het zaadje heeft allang bepaald wat voor boom er komt. Het is nu afwachten hoe de vruchten eruit zullen zien.

Mezelf accepteren zoals ik ben is één van de moeilijkste maar mooiste projecten die ik afgelopen jaren ondernomen heb.
Zelfacceptatie maakt mijn leven dieper, kalmer en liefdevoller. Ik ben ervan overtuigd dat deze diepe acceptatie mijn spontane genezing van mijn auto-immuunziekte in gang heeft gezet. Het helpt me uit te zoeken wie ik daadwerkelijk ben onder al die lagen van onzin die ik mezelf vertel.

Want als je ontdekt dat je groeit als een perenboom, heeft het geen zin om je druk te maken over recepten voor de beste appeltaart. Hoe graag je ook zou willen dat er appels komen – er komen peren. Dat kun je ontkennen, je kunt je best doen om de peren als appels te laten smaken. Maar je kunt het ook omarmen, die appeltaart achter je laten en gewoon een perentaart gaan bakken.

Ik ben er nog niet. Ik voel dat ik halverwege ben in het moeras. Maar ik kom vooruit. En hoe meer ballast en ellende ik overboord gooi, des te sneller ik vooruit kom. En het enige dat ik je wil meegeven is dit: je bent goed zoals je bent. Dat ben je altijd geweest. Kijk naar wat je bent, niet naar wat je niet bent. En omarm het met liefde. Zelfacceptatie zal je helpen te worden wie je van binnen al bent. En dat is belangrijk. Want het leven is doodvermoeiend als je niet durft zijn wie je bent.

Wil je meestappen op mijn pad naar meer zelfliefde?

In mijn traject 1 jaar meer zelfliefde neem ik je een jaar lang bij de hand en inspireer ik je elke dag om zacht en liefdevoller in het leven te staan. Je leest er hier alles over.